Dwudziestosześcioletnia Kathleen, odwiedza swoją przyjaciółkę w NY. Los chce, aby dziewczyna tam zamieszkała. Kath próbuje odnaleźć się w nowym środowisku. Jest po studiach, bawi się, ale i szuka pracy. Przypadkowe spotkanie na ulicy jest powodem potrącenia. Największy biznesmen w kraju uderza autem w dziewczynę. Nie dochodzi do żadnych obrażeń. Kathleen jest pewna, że długo nie zapomni o zatroskanych niebieskich oczach. Czy kiedyś jeszcze je zobaczy? .

Quinta-feira, 15 de julho de 2010. Não sei o que mais me aflinge a alma nestes últimos tempos. Confesso que dentre as inumeras idéias que permeiam o meu imaginário, certamente a falta de tempo tem sido uma grande angústia para o meu ser. É verdade que tenho me preocupado em pensar em soluções que resolvam os meus problemas particulares, os percalços do meu serviço e, também tenho gasto algumas horas tentando visualizar como resolver alguns embates da sociedade.

Im dłużej trwa lato, tym mniej mam weny. Fakt, kocham burzę, całą tą otoczkę wokół nich, jednakże są bardzo rzadko. Dzisiaj, aktualnie gdy pisze ten post, mamy połowę lipca. Mówiłam, że pisze na zapas. Nie chce przedłużać, zapraszam na rozdział. Od zawsze miałem mapę swojego życia. Chcąc podążać na północ niczym pierwsi wojownicy, mam nadzieję na odkrycie czegoś nowego. Muszę znaleźć kącik dla siebie. Mimo że jestem tutaj gościem, muszę odizol.

Pociąg był dość pusty, kiedy Niall go złapał, usiadł na jednym z miejsc od strony okna naprzeciw miejsca od strony przejścia i starszej kobiety majstrującej na iPadzie. Wyrwał się swoim ochroniarzom i szefostwu dość łatwo, po prostu pomachał im i powiedział coś ogólnikowego o odwiedzeniu kilku przyjaciół i rodziny, podczas gdy Liam uśmiechał się smutno do niego. Chociaż, samotność jest najgorsza. Nikt już mnie nie pyta o takie rzeczy.